Dzieci, które trafiają do programu przewlekłych dializ mają zazwyczaj duży bagaż doświadczeń z własną chorobą. Liczne ich grono boryka się z chorobą już od wielu lat i ma za sobą wiele poważnych zabiegów. Dalszym etapem ich walki z chorobą jest wejście w schyłkową niewydolność nerek. Z pewnością zapoczątkowanie dializoterapii jest dla dziecka zupełnie niezrozumiałe i trudne do zaakceptowania.

Dzieci starsze o wiele więcej rozumieją z sytuacji, w której się znalazły. Lepiej pojmują zalecenia lekarskie, a jednocześnie są bardziej zaniepokojone, gdyż ograniczenia związane z ich dolegliwością wyraźnie rysują się przed ich oczami. Dzieci często buntują się przeciw dializom i licznym pobytom w szpitalu. Chcą spędzać więcej czasu na wycieczkach z przyjaciółmi, czy też z rodzicami.

Również rodzice są często przerażeni, tym co wokół nich się dzieje. Na bazie własnych doświadczeń, dziecko wytwarza sobie obraz własnej choroby. Rodzic powinien ten obraz poznać, zanim zacznie wszystko mu wyjaśniać. Na początku choroby dziecko ma zazwyczaj wizję niepełną, bardzo zniekształconą.

Samo samopoczucie dziecka w chorobach przewlekłych, bywa często zmienne. Gdy dziecko czuje się gorzej, zmienia się jego świadomość bycia chorym. Jeśli nie zauważa ono własnych ograniczeń, nie ma poczucia własnej choroby. Wówczas bywa, że nie chce się podporządkowywać wielu zaleceniom lekarskim. Wobec konieczności dializowania ważny jest więc aktywny udział rodziców.

Warto zaznaczyć, że obecnie na przeszczep nerki czeka w naszym kraju mnóstwo dzieci. To właśnie u najmłodszych pacjentów stosuje się zazwyczaj automatyczną dializę otrzewnową (ADO). Aby ją przeprowadzić, wieczorną porą podłącza się małego pacjenta do cyklera, który w trakcie snu samoczynnie wymienia płyny. Obecnie w Polsce wszystkie chore dzieci są poddawane tej terapii. Bezpośrednio zainteresowani otrzymują na początku również dokładne informacje, jak trzeba postępować, gdy występuje podejrzenie zapalenia otrzewnej, które zazwyczaj można wyleczyć przy pomocy antybiotyków.